Grizzug?

 E furchtbare Dag gsii, sälle Zischtig. Z Schälinge gsii, uf ere Licht, e Glassekamrad beerdigt. Gräbs. Nochär ischs in d Wirtschaft gange, bi so Glägeheite drifft sich d Glass. Diä wu no ibrig sin. Wuni nii kumm, heißts: Weischs scho? Nai, sagi, was dänn? Do verzelle d Kamrade, nyt meh sei, wiäs gsii isch, mer seie am Rand vume Griäg, Terrorismus in ere Dimension, wiäs no niä gä het. I gang ins Näbezimmer an dr Fernseh. Wulkegratzer. E Flugziig, Flamme, e riisigi Wulk. Hani schomol gsäh, so ebis. Ase jung. Z Briisach uf em Märktblatz, wu s Technisch Hilfswärk e Film zeigt het: D Vernichtung vu Hiroschima. I han dert e Schock fir mi Läbe bikumme. Terrorismus in einer nie da gewesenen Dimension, Kriegserklärung gegen Amerika, gegen die ganze zivilisierte Welt, sait dr Sprächer im ZDF. Z Obe gangi heim. I siih jetz zum dritte, viärte Mol, wiäs World Trade Center zämme gheit. I sag: Wiä z Hiroschima, numme im Gleine. Dr Bue frogt: Was isch des? I sag: Do hän d Amerikaner e Atombumb druf gworfe. Dä Elfjährig sait: Wurum saisch des jetz, witt diä Terrorischte verteidige? Bisch jo vuruckt, sagi, niämols, aber eins isch sicher: Gwalt produziärt immer Gegegwalt un neiji Gwalt.

D Nacht wird e Schüür. I wälz mi vu einere Sitte uf d ander. Muradiye, e Gegend im tirkische Kurdischtan, armseeligi Hitte, zwee Metter Schnee. E baar Doisert verschittet, bim Erdbeebe ane 76. Noch meh miän uf dr Trimmer verhungere, verfriäre, an gleine Verletzunge stärbe. Tirkischi Kollege im Betriib ränne mit Sammelbixe rum, viil Ditschi wärfe ebis nii. Aber Hilfskonvoi kumme küüm durch. D Regiärung z Ankara losst si nit. S Maidli wacht uf un will s Liächt a ha, s het Angscht. I drill mi rum, mach d Aüge wiider zue, siih Bilder vu Vietman, Auschwitz, Algeriä, Gulag, Pol Pot ... Am andere Morge, am Kiosk: Dr Bush, dr Kanzler, d Bild ... alli in einere Front. Dr Bush schwätzt vume Grizzug. I gang am Sunntig änewäg in d Kirch, e ekumenische Gottesdiänscht, gschoppt voll. I hock vorsichtig in dr hinterscht Bank, mer mueß afange mit allem rächne. Aber Gott se’ Dank bätti si nit fir dr Siig! Numme fir d Opfer un fir dr Friide. Dr Friide zwische dr Velker un Religione. In dr Wält un drheim. Do bätt i mit.

Harald Noth

Lueginsland - erschienen am 22. September 2001 in der Badischen Zeitung

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

E elige Fade

Kurz bevor d Ami losbumbt hän, het z Mille im Birgersaal e bemerkenswärte Mann fir dr Friide gworbe: dr Hans-Christof Graf von Sponeck. Si Vatter, dr Generalleutnant von Sponeck, het sich 1941 uf dr Krim im e sinnlose Befähl vum Hitler widersetzt un het so 10 000 ditsche Soldate s Läbe grettet. Ihm sälber hets dr Kopf koschtet, anne 44 isch er hiigrichtet wore.

Si 5-jährige Suhn isch drno im Markgräflerland as Halbwaise ufgwagse. 1968 isch dä Hans in dr Diänscht vu dr UNO drätte. In dr Diänst vum Friide un vu dr Humanität. 1998 goht er fir d UNO in dr Irak. Är kunnt an verkohlte Palmestimpf verbei un siiht, dä Wiäschtestaat isch am Änd. Des Land broduziärt sini Nahrungsmittel nur zum e gleine Bruchdeil esälber. Un jetz derfs si Läbenselexiir, s El, wägem UN-Embargo nimmi exportiäre.

Des het zu Hunger un Eländ gfiährt, Grankete hän nimmi kenne bhandlet wäre, hundertdoiserti vu Mänsche, bsunders Kinder, sin dra gstorbe. Bevor s irakisch Volk vollständig kollabiärt, wird e "Hilfsbrogramm" iigrichtet, fir irakischs El wäre iber d UNO begränzt Läbensmittel gliiferet. Dr von Sponeck wird anne 98 dr Chef vu däm Brogramm. Ball merkt er, as diä Hilf wiä sälle Essigschwamm isch, wu mer im Heiland am Griz anigstreckt het. D Ami un d Brite sabotiäre esach, verwehre d Iifuhr vu Medikamänte, wel dr Saddam jo Bumbe drüs boie kennt.

Dä Wältmann, wu Badewiiler as si Heimet bezeichnet, siiht, ass mer des Volk als witer boykottiärt un wurgt. Är drittet Afang 2000 üs Brotescht drgege zruck. Aber s änderet sich leider nyt. Diä weschtlige Regiärunge un Mediä nämme küüm Notitz vum Liide vum irakische Volk.

Viilmol dänk i: Was wär bi uns, wämmer emol dur irgend e Boykott oder Ereignis 10 Johr kei El bikämte. Scho im erschte Winter däte mer friäre wiä z Rumäniä oder z Nordkorea. Im zweite Winter hätte alli, wu Gäld hän, Holzefe, villicht. Un im dritte wär dr Schwarzwald abgholzt. D Induschtrii un dr Verkehr däte stoh. Kei Bulldogg dät meh z Acker fahre. Un was wotte mer ässe? Unser Bevelkerung, wu im 19. Johrhundert vor Hunger in d USA, uf Tovar un Algeriä üsgwanderet isch, isch jetz zeh mol so groß ... Mer hänke ame dinne Fade. Am gliche wiä s irakisch Volk.

Harald Noth

Lueginsland - erschienen am 5. April 2003 in der Badischen Zeitung